گاهی آنقدر در روزمرگی غرق میشویم که فراموش میکنیم

ساده ترین داشته های ما شاید آرزوی فرد دیگری باشد

ما از امرو نهی پدر کلافه هستیم و دیگری در آرزوی شنیدن صدای پدرش

ما از باب میل نبودن غذا بجان مادرمان غرمیزنیم و دیگری در حسرت صدا کردن نامش و شنیدن جوابش

از گرما مینالیم ازسرما فرار میکنیم

تمام هفته منتظر رسیدن روز تعطیل هستیم و آخر هفته هم بی حوصلگی مان را گردن غروب جمعه می اندازیم

شاید بهتر باشد گاهی فکر کنیم همه زندگیمان معجزه ست

همینکه میخوابیم، بیدارمیشویم نفس میکشیم

تمام اینها بهانه ی ساده ای ست برای یک لبخند.

نوشته شده در جمعه 93/3/9ساعت 8:37 عصر توسط لیلا خراسانی نظرات ( ) |