اذا زلزلة الارض ، زمین محشر عظماست

چه شوریست چه غوغاست ، از این حال زمین لرزه به دلهاست

نه پستی نه بلندی و نه دریاست!

رسیدست همان روز قیامت

همان لحظه موعود

که فرمود خدا : زود رسد زود...

خلائق همه در حال فرارند

و بی تاب و قرارند

آرام ندارند

و این روز ، همان روز حساب است!

همان روز سوال است جواب است

که مردم همه اینگونه پریشن

نه در فکر پسر یا پدر و مادر و فرزند

همه در پی خویشن

و مردم همگی مست

همه بی خود و مدهوش

که ناگاه رسید از سوی حق نغمه چاووش

َالا اهل قیامت همه ساکت

و سرها همه پایین

و ای جمله خلائق همه خاموش

شده گوش

سراسر همه ی عرصه محشر

پر از آیه ی کوثر

ملائک همه در شور

غزل خوان همه سرمست شمیم گل حیدر

گل یاس پیامبر

چه حالیست

مگر چیست قدم رنجه نمودست

به محشر

یگانه گوهر حضرت داور

الله اکبر

ملائک همگی بال گشودند

و فرش قدم مادر سادات نمودند

آری خبری هست ، امید همه آمد

انگیزه خلق دو جهان فاطمه (س) آمد

و مبهوت جلالش همه ی ناس

پیچید به محشر همه جا عطر گل یاس

زهراست و آن وعده شیرین شفاعت

بر چشم ترش ، اشک

نشستست چو الماس

بر دست کبودش

اسباب شفاع است

همان دست جدا از تن عباس

و زهرا (س) شده گریان ابوالفضل

هم گریه کن و نوحه سرای غم چشمان ابوالفضل

کین فاطمه ابر کرم و رحمت و عشق است

کز او شده جاری به لب خشک زمین بارش باران ابوالفضل

ناگاه همه از دهن یاس شنیدند

الله قسم میدهمت جان ابوالفضل

سوگند تو را قدر دو دستان ابوالفضل

بر فاطمه اطها الها تو ببخشای

هر کس که زده دست به دامان ابوالفضل

و یاران ابوالفضل

همه مات از آن هیبت عباس

انگار نه انگار که این روز حساب است

یکباره دگر روضه و گریه

یکباره دگر سینه زنی ، غربت عباس

زهراست کند نوحه سرایی

آری شده بر پا به قیامت

یکباره دگر هیئت عباس

عباس همانی که قتیل العبرات است

هر قطره مشکش آبی به حیات است

شرمنده ز شرمندگیش آب فرات است

با گریه ی زهرا

دیدند ملائک همگی اشک خدا ریخت

آمد ز سوی حضرت معبود ندایی

که زهرا (س) تو همه کاره ی مایی

تا باز به چشم همه ی خصم رود خار

تا بازببینند همه، وعده ی دادار

تا کور شود هرکه به دنیا که حسد کرد

حق تو و فرزند تو را ضایع و انکار

بخشم به تو هرکس که توئه فاطمه گویی

ای شیر زن حیدر کرار

از وصف چنین قصه به محشر

یکپارچه در شورم و شینم

یکپارچه سرمست غرورم

که من گریه کن شیر یل شیر حنینم